આજની પેઢી પાસે શું નથી ?
એમની બુદ્ધિ…
ભલભલાને પાણી પીવડાવે એવી !
એમને મળતી સગવડો…
કેટલી બધી !
જ્ઞાન મેળવવા માટેના રિસોર્સ…
ઢગલાબંધ !
ફેમિલીનો સહકાર…
સતત !
અરે !
એમ કહું તો ચાલે કે –
માતા-પિતા એમના પ્રોગ્રામ કે ટાઈમટેબલને પ્રાયોરિટી આપે…
અને,
પછી જ પોતાનો કોઈ પ્રોગ્રામ બનાવે !!
સુખ સગવડના સાધનો ?
એના વગર તો જીવાય જ કેમ !
ખુદ માતા કે પિતા જુનો ફોન વાપરે,
સ્કૂટર જુનું થયું હોય તો ચલાવી લે…
પણ,
દીકરા, દિકરીને મોબાઇલ, બાઈક કે સ્કૂટી તો નવું જ અપાવે !!
ટ્યુશન…સ્કુલની મોટી ફી દેવું કરીને પણ અરેન્જ કરી આપે !
અને,
છતાં આજની પેઢી…
આજનો યુવાન કે યુવતીના ચહેરા પર કોઈ ખુશી કેમ નથી ?
આ પેઢી ઉદાસ કેમ છે ??
૪૦-૫૦ વર્ષ કે એથી મોટી વયના લોકોને યાદ હશે કે –
માતા-પિતાને ખબર પણ ના હોય કે… પોતાનું બાળક કયા ધોરણમાં ભણે છે !
અરે,
આજે સ્કુલમાં સાહેબે તમને બોલાવ્યા છે, એવું પિતાજીને કહેવામાં પણ ડર લાગતો !
કારણકે –
આપણે જ કોઈ ભૂલ કરી હશે…
અને ફરિયાદ કરવી હશે…
– એમ માની પપ્પાના હાથનો લાફો પહેલાં પડી જતો !
અને,
“ભણે છે તો શું થયું ?
બજારનાં નાનાં-મોટાં કામ તો તારે જ કરવાના..”
અથવા,
દીકરી હોય તો
ઘરનાં કામ તો કરવાના જ !
-આવો સંવાદ દરેકના જીવનમાં થયો હશે…
અરે ભલું હોય તો –
પપ્પાની દુકાન સંભાળવા પણ જવું પડતું.
લેસન કરવાની જવાબદારી તો આપણી જ !
એના માટે કોઈ સ્પેશિયલ સમય નહોતો ફાળવાતો…
અને ટ્યુશન ?
એ શું વળી ?
“સ્કુલમાં ઢોર ચારે છે…
તો તારે ટ્યુશન રખાવવું પડે ?”
-આ ડાયલોગ પણ ઘણાં બધાએ સાંભળ્યો હશે !
અને,
ટ્યુશન રખાવનાર બાળક સહુથી ડફોળ ગણાતો…
એટલે જો શિક્ષક બાળકને ટ્યુશન રખાવવાનું કહે…
તો –
બાળકને અને વાલીને ડૂબી મરવા જેવું લાગતું !!
છતાં ચહેરા પર ખુશી કેટલી હતી !
કોઈ બોર્નવીટા કે હોર્લીક્સ વાળું દૂધ નહોતું મળતું…
અને છતાં એ વખતે પણ હાઈટ વધતી હતી…
અને,
શક્તિ અત્યારના બાળક કરતાં વધુ રહેતી !
સ્કુલેથી આવી દૂધ પીને સીધા ગલીમાં કે પોળમાં રમવા જતા રહેવાનું…
અને,
માટીમાં રમીને ધૂળવાળા થઈને પાછા આવવાનું…
છતા,
કેટલો સંતોષ !
ક્યારેય આપણને એ માટીમાં રમવાથી ઇન્ફેકશન નહોતું થતું !
થોડો તાવ આવતો તો –
ઘરગથ્થુ ઉકાળાથી જ મટી જતો !
વળી,
ઘરમાં પિતાને પણ ખબર ના પડતી…
અત્યારની જેમ કોઈ ખોટા લાડ નહિ…
અને,
છતાં બધાં જ બાળક ખુશ રહેતાં !
કોઈના જીવનમાં – કોઈ ટેન્શન નહીં…
અને હા,
ખાલી એ દિવસ થોડો ટેન્શન વાળો જાય…
જ્યારે રિઝલ્ટ પર પપ્પાની સહી લેવાની હોય !
અને,
રીઝલ્ટ ખરાબ હોય…
તો પણ,
પપ્પા લડે કે એકાદ લાફો મારી દે…
તો –
૧૦ મીનીટમાં ભૂલી જવાનું !
એ મારા પપ્પા કે મમ્મી છે…
મારે પણ ખરાં !
અને અત્યારે ?
માતા-પિતાથી બાળકને ઉંચા અવાજે બોલાય પણ નહીં…
બાળકનું ધાર્યું ના થાય તો –
એ ડીપ્રેશનમાં જતું રહે !
શિક્ષક એને લઢી ના શકે…
તો મારવાની વાત જ ક્યાંથી ?
દરેક બાળક ભીડ વચ્ચે એકલતા અનુભવે છે…
પોતાની જીદ પૂરી ના થાય તો –
ડીપ્રેશન આવી જાય !
અને એટલી હદે કે –
બાળક આત્મઘાતી પગલું ભરતાં પણ વિચાર નથી કરતું !!
અત્યારનાં દરેક માતા-પિતા મારી સાથે સહમત થશે કે…?
આપણે એને પૂછીએ કે –
”બેટા, ક્યાં જાય છે ?”
તો જવાબ આ જ હોય કે –
“ બહાર જઉં છું. “
કોઈ વાતનો સીધો જવાબ નહિ…
અને,
છતાં માબાપથી કશું કહેવાય નહી !
બસ,
સમસમીને બેસી રહેવાનું…
ક્યાં લઇ જઈ રહ્યા છીએ આપણે આપણી આ નવી પેઢીને ?
પશ્ચિમી સંસ્કૃતિનું આંધળું અનુકરણ આપણને એક ઊંડા કૂવામાં ધકેલી રહ્યું છે…
– એનું ભાન છે ?
પાણી માગે તો –
દૂધ હાજર કરી દેનારા માતા-પિતા સમજતા કેમ નથી કે –
એ પોતાના જ બાળકને પાંગળું બનાવી રહ્યા છે !
થોડું પણ ‘સ્ટ્રેસ’ ના આપવું…
એ આપણો ‘પ્રેમ’ હોઈ શકે…
પણ,
એનાથી એ બાળક ભવિષ્યમાં આવનારા સ્ટ્રેસને હેન્ડલ નહિ કરી શકે !
કાં તો ડીપ્રેશનનો ભોગ બનશે…
અથવા તો –
આત્મઘાતી પગલું ભરશે…
– એ કેમ નથી વિચારતા, ?
‘ના’ સાંભળવાની આદત નહિ હોવાને કારણે –
ભવિષ્યમાં કોઈ વ્યક્તિ એને ‘ના’ કહેશે…તો?
એને પોતાનો ‘અહમ’ ઘવાશે…
અને,
ના કરવાનું કરી બેસશે એનું શું ?
વસ્તુઓ માગ્યા પહેલાં જ મળી જતી હોય…
એને પછી –
ભવિષ્યમાં ધીરજ રહેશે ખરી ?
તમારું બાળક તમને પ્યારુ છે, ઈમ્પોર્ટન્ટ છે…
એટલું જ મહત્વનું સમાજમાં પગ મુકશે ત્યારે બધા ગણશે એને ?
એ સ્વાર્થી બનીને કોઈને ગણે જ નહિ તે છતાં આપણા તરફથી જે વાત્સલ્ય એને મળે છે,
એવું જ વ્હાલ એને સમાજમાંથી નહિ મળે !
(કારણકે સામેની વ્યક્તિ પણ આવી રીતે ઉછરેલી વ્યક્તિ હશે ને !)
ત્યારે શું થશે એનો વિચાર કર્યો કોઈ દિવસ ?
ચાલો,
આજે…. થોડું આપણે સુધારવાનો નિર્ણય લઈએ.
આપણે આપણા બાળકને ‘સામાન્ય’ દેખાતા…પરંતુ,
ભવિષ્યમાં થનારા મોટાં જોખમો સામે રક્ષણ આપનારા ગુણો શીખવાડીશું.
એના માટે માતા-પિતાએ થોડું કઠોર બનવું પડશે !
જો હીરાને ઘસવાવાળી પોલિશ કરવાવાળી એમ્રી થોડી કઠોર અને કર્કશ નહિ હોય…
તો –
હીરાની કિંમત નજીવી બની જશે !
કેમકે એ પોલીશ જ નહિ કરાયેલો હોય એટલે !
દિલમાં દુ:ખ તો થાય…
છતાં પણ બાળકને ધીરજ,
‘ના’ સાંભળવાની ટેવ,
મોટાઓનો આદર કરવાની ટેવ
અને,
પ્રોબ્લેમ સોલ્વ કવાની કેપેસીટી…
આ બધું જ શીખવાડવું પડશે.
દુનિયા ક્યારેય એટલી નવરી નથી કે –
તમારા બાળકની સતત ઢાલ બનીને રહે !
જો આ ગુણો એનામાં આવશે…
તો –
ફક્ત હેપ્પી ન્યુ ઈયર નહિ…
પણ,
આપણી અને એમની લાઈફ પણ ‘હેપ્પી’ બની જશે !!
સોરી,
થોડી ભાષા કઠોર વાપરી છે…
પણ,
એ મારી આજની યુવાપેઢી વિશેની ચિંતા છે…
તો એને ‘ક્ષમ્ય’ ગણશો !!?
